13. Jaka jest przyczyna chorób autoimmunologicznych?

Wpis dokonany 26 Wrzesień 2024.

Akademicy mają świetną wymówkę kiedy zadamy im to pytanie. Przyczyna tych chorób jest nieznana. Poza tym w jednej z ostatnich prac znalazłem bardzo metne tłumaczenie tego stanu rzeczy. IMMUNOlOGIA to młoda nauka. Tak jakby pulmologia była stara jak świat. A nie daj panie wspomniec o innych dziedzinach medycyny. Zjawisko chorobowe nazwane chorobą autoimmunizacyjną mozna sklasyfikowac jako:potwierdzone, prawdopodobne, mozliwe i  niepewne. Lista obejmuje rózne układy anatomiczne: powłokowy, trawienny, serce i układ naczyniowy, układ moczowy, nerwowy, hormonalny, oddechowy, rozrodczy, mięśniowy, oczy i krew. Specjaliści wszelkiej maści od tych układów i organów od ponad 100 lat nie potrafia uchwycic przyczyny choroby. W związku z powyższym sklasyfikowali ją jako powstałą jakoby z autoagresji organizmu. 

Zdecydowana większość lekarzy wiedziała juz ze szkoły podstawowej z lekcji biologii że ludzie mają rózne grupy krwi. Co znamienne grupa krwi to zestaw antygenów. Pierwsze przyczyny powaznych chorób epidemiologicznych związane były z patogenami na powierzchni których znajdowały sie antygeny. Rózne w stosunku do człowieka więc ze swej natury chorobotwórcze. Sama nazwa antygen to akronim anty-body gen-erator. Czyli dosłownie generator przeciwciał. 

Skoro zatem w organizmie chorego pojawiaja sie przeciwciała musiał je wywołac obcy dla ustroju antygen. Przy zakażeniach bakteryjnych takie przeciwciała pojawiaja sie w przeciągu kilku czasem kilkunastu dni. Przy chorobach z autoagresji lekarze znajdują wybrane specyficznie przeciwciała ale nie znajduja żadnego antygenu. Szczególnie po kilku miesiącach a czasami latach rozwoju choroby. 

Udało mi się zdobyc pierwsze publikacje polskojezyczne o reumatyzmie. Autorem jest dr. Zbigniew Godlewski. wydane przez PZWL. Reumatyzm-gosciec. rok 1952. "Istnieje wiele chorób, których powstania nauka dotychczas nie wyjasniła, do nich nalezy również gościec. Nie wiemy dokładnie, jak on powstaje, poznaliśmy jednak dokładnie przebieg tej choroby, sposoby leczenia(?) i zapobiegania.(to juz bardzo poważne nadużycie słowne)."

Wydanie 6 z roku 1963 , ten sam autor, tytuł -reumatyzm zapobieganie leczenie. nakład 60 tyś. Nic w temacie się nie zmieniło ta sama narracja co 11 lat wczesniej. 

Kolejne lata przynosza coraz więcej wiadomości jak choroby autoimmunologiczne się rozwijaja . Pełny ich przebieg. Odkrycie glikokortykosterydów. Jako leku modyfikującego przebieg choroby. Przyczyny nikt nie odkrywa. Wymyśla sie wykrętne teoryjki jakoby to organizm sfiksował i atakuje własne organy i narządy , ba nawet całe układy jak nerwowy czy ścięgno stawowy. W 1975 choroby reumatyczne dzieli sie juz na 4 okresy. oprócz zmian w stawach pojawiają się zmiany pozastawowe,  wysiada serce, zmiany w opłucnej, zapalenie twardówki i teczówki. W koncowym efekcjie zator płucny i zgon. 

Wczoraj w programie tw o 19:30 leci minutowy sygnał od chorych na SM. Słucham jednym uchem co eksperci nawijaja jak makaron na uszy: dotyka w szczególności ludzi młodych , młodych małżonków, Zanim odszedłem od biurka informacja juz sie konczy. Nie ma refundacji leków. Chorzy beda walczyć . Ciekawe że żaden z tych chorych nie szuka przyczyny tylko leków. 

A wystarczy przeczytac jedna z książek o Niewidzialnej transfuzji.

Kalendarium odkryć. 

1882 - L. Griffini publikuje doniesienia o toksyczności ludzkiej sliny- Sur l'action toxique de la salive humaine.           Wyniki sa porażające, ludzka ślina jest niezwykle toksyczna.

1896 - Edward Durham i Max von Gruber odkrywają zjawisko aglutynacji (zlepiania się komórek) bakteryjnych.

1897 - Edward Durham rozwinął reakcję aglutynacji do diagnozy duru brzusznego. W szczególności wynika z niego, że tylko surowica uzyskana od osób które przechorowały tyfus(inna nazwa duru brzusznego) aglutynuje (zlepia) pałeczki bakterii duru brzusznego. Nie robi tego surowica od osób zdrowych. Wynika z tego późniejszy teoretyczny podział na przeciwciała nieswoiste i swoiste.

1900-1901 – Karol Landsteiner z grupą studentów po pobraniu szeregu próbek krwi dokonuje dzięki zjawisku aglutynacji odkrycia specyficznych substancji na komórkach erytrocytów(czerwonych krwinek). Działając surowicą na poszczególne próbki odkrywa ich odmienny skład chemiczny. Podział ten skutkuje w przyszłości określeniem układu grupowego krwi AB0(H).

1907 - Reuben Ottenberg publikuje pierwszą prace o możliwości przeprowadzania transfuzji krwi. Teoretycznie wprowadza do literatury medycznej termin „uniwersalny dawca „ dla osób posiadających krew grupy 0.

1926 – K. Landsteiner i P. Levine odkrywają substancje grupowe(identyczne jak na krwinkach) w ludzkiej spermie. Identycznego odkrycia dokonuje K. Yamakami.

1926 – Shirai w pracowni Yamakami wykazał, że nasienie męskie, ślina i wydzielina z pochwy hamują swoiście aglutynację grupową krwinek.

1927 - Landsteiner przeniósł się do Rockefeller Institute for Medical Research w Nowym Jorku.

1928 – przyjęcie oznaczania grup krwi A, B, AB, 0 na całym świecie.

1926-1930. Landsteiner, Levine, Lehrs, Schiff i Putkonen potwierdzają znalezienie grupowych substancji AB0 w ślinie, spermie, moczu, łzach, pocie i soku żołądkowym. Morgan i Heyningen stwierdzają największe ilości substancji grupowych w płynie z cyst jajnikowych. (Nikogo nie ciekawi skąd się tam wzięły?)

1930 – Putkonen podaje do ogólnej wiadomości względne ilości substancji  grupowych AB0, wywołując szok wśród badaczy. Ilość na krwinkach (8-32), ilość w ślinie i spermie (128-1024).

1940- Grethe Hartmann publikuje swoje odkrycia związane z występowaniem antygenów grupowych AB0- „Group antigens in human organs”.

1944 – E. Witebsky z grupa współpracowników przeprowadzają eksperymenty wstrzykując oczyszczone substancje grupowe z układu AB0  podskórnie ochotnikom. Ilość wytworzonych przeciwciał dochodzi do niebotycznych wskaźników(miano ponad 16 384). Publikuja raport -„Potent Typing Sera Produced by Treatment of Donors with Isolated Blood Group Specific Substances”.

1945 - A. Wiener z kolegami oczyszczają ślinę pozyskaną od wydzielaczy (Se) z białek i wstrzykują je domięśniowo osobnikom posiadającym odmienne grupy krwi. Wnioski- zdecydowana większość pacjentów odpowiedziała na zastrzyk ze wzrostem miana izoaglutynin w zakresie do 10 razy wiekszym niż pierwotne wartości. Przy okazji zauważają - Zgodnie z klasyczną koncepcją substancje grupowe (antygeny) zawdzięczają swoja specyfikę strukturom węglowodanowym a w erytrocytach mają one być sprzężone z lipidami / i lub białkami. Dzięki temu mają aglutynogenny charakter i antygenowość. W wydzielinach te substancje antygenowe są rozpuszczone zatem wolne od lipidów i białek. Czyli są haptenami(antygeny niepełnowartościowe).  Wykazano, że wstrzyknięcie stosunkowo niewielkiej ilości oczyszczonej śliny stymuluje znaczny wzrost miana izoaglutyniny. Z drugiej strony, zastrzyki porównywalne wykonane z porównywalną lub wiekszą ilością erytrocytów -(pełnowartościowych teoretycznie antygenów) droga domięśniową wykazały niewielki lub żaden stymulacyjny efekt. Po tych eksperymentach grupa badaczy dochodzi do wniosku- Oczywiście nasze wcześniejsze koncepcje dotyczące charakteru substancji antygenowych w erytrocytach i wydzielinach będa musiały zostac zrewidowane. "Simple Method of Preparing Potent Blood Grouping Sera".

Jednak przez następne 70 lat nikt tej błędnej koncepcji nie zrewidował i nie poprawił. Ciągle mamy koncepcję, że antygeny to białka.

Ogólnie przyjmuje się, że osoby posiadające substancje grupowe AB0 w swoich wydzielinach są oznaczane (Se) Secretor (wydzielaczami) i stanowią 80% populacji. Osoby nie posiadające substancji antygenowych AB0 w swoich wydzielinach są (se) non secretor- niewydzielaczami, stanowią pozostałe 20% populacji.

1946 – Mourant opisał przeciwciała zlepiające krwinki niezależnie od ich przynależności do któregokolwiek ze znanych układów grupowych. Odkryte substancje nazwano Lewis (od nazwiska kobiety u której je odkryto).

1948 – Grubb i Morgan, potem również Kelus stwierdzili zjawisko bardzo ciekawe z punktu widzenia serologii i genetyki. Okazało się, że w nowo odkrytym układzie Lewis występują dwa antygeny Le (a) i Le (b). Posiadanie antygenu Le(a+) przypisuje się niewydzielaczom (se), prawie zaś wszyscy osobnicy Le (a-) są wydzielaczami (Se).

1949 – pierwszy polski podręcznik Immunologia ogólna autorstwa Ludwika Hirszfelda.

1958 – jedno z nielicznych kompleksowych opracowań dotyczących posiadanych układów grupowych krwi- Grupy krwi pod red H Hirszfeldowej. W treści znajdziemy doniesienia o komplikacjach wynikających z dostarczenia biorcom krwi tzw. ”uniwersalnych dawców” z grupą krwi 0.

1960 – S.J. Behrman publikuje swoje najnowsze odkrycie związane z niezgodnością grup krwi AB0 i statusu wydzielacza a niepłodnością. „ABO (H) blood incompatibility as a cause of infertility: a new concept”. Wnioski są powalające 102 na 109 niepłodnych rzekomo par ma niezgodność antygenową w układzie AB0(H) co stanowi 87,2 % ogólnie zbadanych par.

1960 –teoria selekcji klonalnej za którą Burnet i Medawar dostają nagrodę Nobla.

Tu następuje koniec klasycznej immunologii gdzie królowały aglutyniny, lizyny, precypitaty i opsoniny jako klasyczne przeciwciała. Wchodzi nowa immunologia, pojawiają się białka myelomatyczne G, M, A, D, E. Zaczyna się ogólnoświatowa walka z nowotworami. Pojawiają się nowe antygeny HLA (human leukocyte antigens – ludzkie antygeny leukocytarne). Zaczęto rozpracowywać MHC - główny układ zgodności tkankowej.

1969 – Współpracownicy S.J.Behrmana tj. Gershowitz i Solish publikują pracę „Distribution of ABO blood types among fertile and infertile women”, obalającą jakoby jego koncepty o niepłodności związanej z odrębnymi grupami krwi ojca i matki. Zapominają jednak o najważniejszym argumencie Behrmana tj. statusie Secretora i nonsecretora pomiędzy partnerami.

1969 – Morgan i Watkins donoszą, że epitopy ABO zostały nadane przez weglowodany czyli po prostu-cukry, a konkretnie N-acetylogalaktozaminę dla antygenu A i galaktoza dla antygenu B.

1994- Polly Matzinger proponuje nowy model w immunologii- teorie niebezpieczeństwa.

 1996 - sygnały wskazujące na to, że wyniki niektórych prac eksperymentalnych niezupełnie pasują do teorii, pojawiały sie w literaturze już od wielu lat. Trzy artykuły opublikowane w SCIENCE w marcu 1996 r. Obalają obowiązujący od pół wieku dogmat o niedojrzałości immunologicznej noworodków ssaków. Twierdzenie takie wylansował w latach czterdziestych P. Medawar, oparte było na eksperymentach. Z czasem pozwoliły one sformułować tezę, że noworodki nie mogą reagować na żadne obce antygeny, bo w tym okresie ich (rzekomo) niedojrzały układ odpornościowy dopiero uczy się odrózniać to, co własne, od tego co obce. (self/not self immunologic model).

2015 - E. Maverakis z zespołem proponują- Nowa teoria wyjaśniająca autoimmunizację: teoria autoimmunizacji zmienionego glikanu. Glycans in the immune system and The Altered Glycan Theory of Autoimmunity: A critical review.

Do nastepnego razu.